تا دلـم بر جـانب میـخـانـه ات آورده رو           هر ذلالِ اشک می سازد گناهم شست و شو

بر سر سفره گدا را هم پذیرفتی ز لطف           این ضیافت خانه از حُبِ علی دارد سبو

در که وا شد، هرکه آمد را پناهش داده ای           بهتر از اینجا ندیدم هرچه کردم جستجو

ما به این درگاه محتاجیم و مشتاقیم و بس           با رجا و خـوف نزدت پـروراندیم آبـرو

از گناهانم به هرکس من بگویم می رود           پیش تو از زشـتـی افـعـال دارم گـفـتـگو

تشنگیِّ روزه پروازی به سوی کربلاست           یادِ مشک و علقمه، با ناله و ... یاد عمو

وقتِ افطارم به لب ذکرحسین جان بهتراست           باهمین روضه به گریه میتوان سازم وضو:

حنجر و دشنه به آن حلقومِ تشنه نارواست           بعد از این بر جسم او صد نیزه می آید فرو